Rozdział 4 - Moja pierwsza przepowiednia

   Dzisiaj otrzymałem moją pierwszą przepowiednię. Tak więc wiedziałem, że moje dni  są  już policzone.

   Zaczęło się już ściemniać. Na niebie pojawiały się już pierwsze gwiazdy. Od dawna nie byłem na żadnym ognisku. Nie wiem... z osiem lat. Rachel opowiedziała mi trochę o tym, co w trakcie wieczornego ogniska obozowicze zazwyczaj robią. Mówiła, że wtedy opowiadamy sobie o różnych historyjkach, śpiewamy, i śmiejemy się.

   Już nie pamiętałem od jak dawna się nie śmiałem. Pewnie od tego momentu, kiedy ostatni raz widziałem Cindy.

   Prawie doszliśmy. Już widziałem jak Connor (tak jak nazwała go Rachel) rozpala ognisko. Byłem trochę szczęśliwy. Brakowało mi spędzania czasu z moimi przyjaciół mi z dawnej szkoły, więc mogłem teraz porozmawiać z innymi rówieśnikami.

   Widziałem jak inni obozowicze się zbliżali. Prawdopodobnie bardzo zmęczeni po dzisiejszym treningu.

   Nagle przybiegł do mnie  centaur ( pół człowiek, pół koń ). Opowiedziała mi o nich Rachel, tak jak o innych stworzeniach będących w obozie i dookoła niego. Więc nie zdziwił mnie jego widok. Chociaż na żywo wyglądał bardzo niesamowicie.

- Witaj, widzę, że mamy nowego herosa w obozie - zwrócił się do mnie centaur

- To jest ten, o którym ci opowiadałam - szepnęła Rachel do pół konia, pół człowieka

    Super, pierwszy dzień w obozie, a już wszyscy mnie znają. Chodząc z Rachel, już kilku innych obozowiczów pytało się jej czy to ja jestem ten  "Kenny Sky"

- A więc witaj - odrzekł do mnie centaur - Mów mi Chejron. Rachel dużo mi o tobie opowiadała. Czuj się tu jak u siebie w domu.

- Dziękuje, mi też bardzo miło pana poznać - odpowiedziałem

- Więc chodźcie, ognisko zaraz się zacznie.

   Muszę przyznać z początku było bardzo fajnie. Jak mówiła Rachel dużo się śmialiśmy z różnych historyjek, które opowiadali obozowicze. Trochę tęskniłem za moimi dawnymi przyjaciółmi, ale najbardziej tęskniłem za Cindy.

   Również dużo śpiewaliśmy. Były to takie zwykłe obozowe piosenki, więc się do nich dołączyłem. Wszystko było bardzo fajne, jednak każda zabawa kiedyś się kończy.

   Odezwała się jedna dziewczyna:

- Wydaje mi się, że nie czas na śmiechy i piosenki. Mamy poważniejsze kłopoty.

- Clarisse ma racje - odezwał się Connor - Czy to prawda, że ta bitwa się zbliża?

   Zaczęły się kłótnie. Zrobiło się niespokojnie. Spojrzałem na Rachel. Ona kiwnęła głową w stronę Chejrona jakby się na coś zgodziła. Nagle Centaur przemówił:

- Słuchajcie ! - krzyknął - Wiem, że po obozie krążą pewne plotki. I sądzę, że nie powinniśmy już niczego przed wami ukrywać. Tak, to prawda, zbliża się kolejna bitwa.

   Wszyscy zaczęli jeszcze bardziej krzyczeć. Coś czułem, że już nici z wesołego ogniska.

- Hej !- krzyknął prawdopodobnie Malcolm, syn Ateny. Jeszcze nie rozpoznawałem zbyt dobrze twarzy innych. Jednak po tym jak wrzasnął, wszyscy się uspokoili. Ciągnął więc dalej: - podczas ostatniej bitwy z Gają, traciliśmy wielu obozowiczów. Przeżyliśmy tylko dlatego, że ,,Siedmioro herosów z Przepowiedni" poświęciło za nas życie. Jeżeli szykuje się jakaś nowa bitwa, to jestem tego pewny, że... przykro mi to mówić, ale po prostu nie damy sobie rady. Ale krzyki tu nic nie pomogą.

   Rozległy się jeszcze głośniejsze krzyki. Kolejna bitwa? Tego już za wiele. Chciałem już stąd zmykać i wracać do wędrownego stylu życia.

- Słuchajcie! - krzyknęła Rachel. Wszyscy ucichli - teraz jest inaczej. Mamy Kenny'ego - wskazała na mnie palcem, lecz bałem się, o co jej tym razem chodzi - To on poprowadzi następną misję. To on uratuje Obóz Herosów i Olimp. To on uratuje cały świat.

   Wszyscy spojrzeli na mnie. Czułem się trochę zażenowany. Wydawało mi się, że wszyscy się ze mnie śmieją, ale na szczęście, tylko mi się tak zdawało.

   Serce zaczęło mi latać jak szalone. Poczułem się dosyć niezręcznie, widząc skierowany ku mnie wzrok ponad stu obozowiczów. Przełknąłem ślinę.

- Wyruszy nie długo na misję - ciągnęła dalej Rachel - to sprawa tylko kilku dni - spojrzała na mnie - Liczymy na ciebie, Kenny.

Co? Oni na mnie liczą? A co jak ich zawiodę? Co wtedy będzie?

- Tak więc - jeszcze raz odezwała się Rachel - mamy mało czasu, ale... - zatrzymała się po czym krzyknęła - Aaagh...

Zgięła się w pół i opadła na ziemię.  Kilka osób do niej podbiegło, jednak sama wstała. Czułem jednak, że to ktoś inny kieruje jej ciałem. Jej oczy nagle zaczęły błyszczeć dziwnym zielonym światłem. Zaczęła mówić coś w stylu wierszyka... już wiem! Przepowiednia - to o czym mi nie dawno opowiadała. Ale brzmiało to trochę, jakby mówiły to trzy takie Rachel. Brzmiało to tak:

,,Syna niebios trudne zadanie czeka,

a wróg i bliski patrzy z daleka.

Bez pomocy przyjaciół nie wygrasz,

tylko ogromny ból na wieki zyskasz.

Ostrze przeklęte odszukać musisz,

W miejscu gdzie gra dziś bardzo kusi.

Niebo pochłonąć chce twe ciało,

aby moc wszechpotężną... zyskało"

Po tych słowach zemdlała, ale dwaj obozowicze zdążyli ją złapali.

Przestraszyłem się. Chciałem się spytać kogo dotyczy ta przepowiednia, jednak bałem się, że już znam na to odpowiedź.